مقاله ویژگیهای حفظ میراث فرهنگی در جنگ مسلحانه و تاریخچه آن

مقاله حاضر در فرمت ورد و 40 صفحه تهیه گردیده است و دارای منابع معتبر می باشد که در هر صفحه منابع شماره گذاری و ارجاع داده شده و در انتهای همان صفحه منابع موجود ذکر گردیده است

مقدمه

قوانین بین المللی جنگ طی صدها سال جنگ و کشمکش میان انسانها با تدوین همزمان قوانین در اواخر قرن نوزده گسترش یافت. اما این امر تا زمان خسارات کاملاً گسترده خصوصیات فرهنگی جهانی دوم میسر نبود. در آن زمان جامعه بین الملل نیاز به حفظ میراث فرهنگی در زمان جنگ را تأیید نمود. کنوانسیون لاهه پیرامون حفظ مایملک فرهنگی در واقعه جنگ مسلحانه (1954) (کنوانسیون لاهه 1954) به همراه پروتکل های آن و پروتکل های سال 1977 به کنوانسیون ژنو ، چهارچوب مدونی را فراهم می نماید. همانگونه که مشاهده می شود، در قسمت دیگری از قرن بیستم این قوانین با پیشرفتهای اخیر واقع در سال 2003 به کندی تقویت شد. به هر حال ، علیرغم قوانین شدید و متعادل بین المللی به خصوص خطاب به حفظ آن، ضرر و زیانهای وارده به میراث فرهنگی ادامه یافت.

در جنگهای اخیر یوگسلاوی سابق و عراق باز هم میراث فرهنگی به غارت رفت و فاجعه فرهنگی نیز در افغانستان رخ داد. واضح است که جنگ باز هم بی ثباتیهای بسیاری را در بر می گیرد و بدون شک کشمکش انسانی و فعالیت نظامی ادامه می یابد. این امر منجر به تمرکز شدید بر کارآیی قوانین بین المللی و توانایی آنها برای حفظ میراث فرهنگی گرانبهای ما می گردد.

این مقاله تاریخچه حفظ میراث فرهنگی بین المللی را بیان می نماید و به ارائه جزئیات ویژگیهای خاص روی حفظ این میراث در زمان جنگ مسلحانه به همراه اریابی اثر آنها میپردازد.

...

قوانین بین المللی دیگری برای حفظ میراث فرهنگی

جدا از کنوانسیون لاهه و پروتکل آن در سال 1954 وسایل بین المللی دیگری وجود دارد که از دارائی فرهنگی در زمان مبارزه مسلحانه حفاظت می کند. از این نوع پروتکل I و II سال 1977 کنوانسیون ژنو 1949 ( به ترتیب P1 ژنو و PII ژنو) می باشد که بعد از جنگ ویتینام تصویب شد . P1 ژنو برای وضعیت جنگ مسلحانه بین المللی به کار می رود و PII ژنو برای مبارزات غیربین المللی کاربرد دارد. دارایی فرهنگی مایملک شهروندان برای این پروتکل ها است و استفاده از چنین داراییهای برای مقاصد نظامی یا حمله تعمدی به آن ممنوع شد. مراقبت عمومی برای مناطق بدون دفاع اعمال می شود و باز هم غارت آنها ممنوع است .

متأسفانه، این مقررات، علیرغم اهمیت بسیار گسترده آنها، هیچگونه مراقبت بهینه ای را نسبت به املاک شهروندان برای دارایی های فرهنگی قائل نمی شود. در تشخیص این واقعیت که بسیاری کشورها عضو کنوانسیون 1954 لاهه نبودند، مقررات پروتکل های کنوانسیون ژنو برای تصویب مراقبت بیشتر نسبت به دارایی های فرهنگی ترسیم شد.

کنوانسیون لاهه 1954 در حفظ اقلام فرهنگی حین جنگ مسلحانه

کنوانسیون پیرامون حفظ اقلام فرهنگی حین جنگ مسلحانه، 1954 ، چهارچوب قانونی جامعی را برای محافظت از املاک فرهنگی طی جنگ ارائه میدهد، به طور خلاصه، آن برای محافظت در حین جنگهای داخلی و بین المللی شامل زمان اشتغال فراهم شد و اقلام منقول و غیرمنقول را در بر می گیرد . تعهداتی برای تأمین امنیت و احترام گذاردن به میراث فرهنگی در هر دو حالت یعنی واقع شدن این میراث در زمان حمله یا اشغال نیروها اعمال می شود .

جالب است بدانید، این حمایت برای اشیاء فرهنگی تدارک دیده شده که به شرح زیر توصیف شوند:

الف ) اقلام منقول و غیرمنقول بسیار مهم برای میراث فرهنگی مردم سراسر دنیا مثل بناهای یادبود معماری، هنری یا تاریخی، مذهبی یا غیرمذهبی، ساختمانهای باستانی و قدیمی، مجموعه ساختمانهایی که در کل تاریخی یا هنری هستند ، آثار هنری، دست خط های قدیمی، کتابها واشیای هنری دیگر، اشیای تاریخی یا باستانی و کهن، و نیز کلکسیونهای علمی و کلکسیونهای مهم کتب یا آرشیوی از تمامی اقلام ذکر شده.

ب) ساختمانهایی که هدف اصلی و مهم آنها حفظ یا نمایش اقلام فرهنگی منقول ذکر شده در قسمت الف ، باشد من جمله موزها ، کتابخانه های بزرگ و آرشیوها و پناهگاههای ایجاد شده برای این منظور در حین جنگهای مسلحانه، اقلام فرهنگی منقول ذکر شده در پاراگراف الف

...

تأثیر رژیم قانونی بر حفظ میراث فرهنگی

جنگ با تعریف منجر به انهدام می شود. به هر حال، دو ناحیه مهم تهدید میراث فرهنگی باقی می ماند.

ابتدا، تخریب و غارت آزادانه اقلام فرهنگی طی مبارزات. اهمیت این تهدید همانند آنچه از تخریب تعمدی مجسمه های بامیان در افغانستان در سال 2001 مشاهده شد، استنباط می شود . دومین تهدید اصلی، آسیب تصادفی از سوی خود مبارزه کنندگان یا غارت آنهاست. این تهدید نیز با آسیب و دزدی اشسیاء موزه های عراق شرح داده می شود .

همانگونه که ذکر شد، چهارچوب مراقبت قانونی دارایی فرهنگی تعدادی ابزار بین المللی را شکل می دهد: لاههII و لاههIV به همراه مقررات آنها، کنوانسیون ژنون در سال 1949 و پروتکل های1977 و کنوانسیون لاهه در سال 1954 و دو پروتکل. الحاقات جدید به کنوانسیون لاهه سال 1954 توسط دومین پروتکل به طور قابل توجهی به تقویت مراقبت انجام شده کمک می کند. موفقیت به دست آمده در بناهای تاریخی و ساختمان های به جا مانده از گذشتگان در برخی شرایط به عنوان هدف حمله نظامی خارجی از بین برده شد. مثلاً طی اولین جنگ خلیج فارس در 1991، نیروهای ائتلاف افراد خود را در رابطه با اصول کنوانسیون لاهه آموزش دادند . آنها “فهرست هدف بدون آتش” را در مکان هایی برقرار نمودند که دارایی فرهنگی آنها خارج شده یا اینکه بسیاری از مناطق به عنوان یک پوشش استفاده شده و در نتیجه حمله مجاز می شود . ...

...